در دیدگاه اول؛ قبول رابطه ی یکسویه از فرهنگ به حوزه های دیگر، معمولاً با قبول اصالت فرهنگ همراه است و از مفروضات دیدگاه مادی است.

در دیدگاه دوم؛ که به پذیرش رابطه ی متقابل میان فرهنگ ها و حوزه های دیگر زندگی اجتماعی می انجامد در برنامه ریزی فرهنگی به همان میزان که به خلاقیت و آفرینش فرهنگی و معنویت توجه می شود به نتایج فرهنگی برآمد از برنامه ریزی اقتصادی، ی و اجتماعی هم توجه می شود .

در نگاه یکسویه که به فرهنگ اصالت داده می شود به رغم تأکید بر فرهنگ، برنامه ریزی فرهنگی، بدون توجه به پیامدهای روندهای فوق الاشاره برای فرهنگ برنامه ریزی می شود

در نگاه خود بسندگی طبیعی فرهنگ این فرهنگ است که باید جایش را در میان فرهنگ ها و در عرصه ی حیات اجتماعی باز شود،عناصر فرهنگی به ارزش ذاتی خود می توانند روح و ذهن افراد و به تبع آن عمل آنها را در اختیار گیرند و در جهت گسترش توسعه خود بسیج کنند.

در نگاه دیگر فرهنگ عرصه ای است که با اراده و نیت افراد تغییر می کند .

برنامه ریزی در حوزه ی فرهنگ در جهت تقویت ارزش های مقوم توسعه ای ، قبول توسعه فرهنگی  به عنوان یک هدف ، حمایت از بعضی  عرصه های فرهنگ ،ایجاد نهادها و سازمان های هنری و  اموری نظیر آن همگی با قبول درجاتی از خود بسندگی و حمایت پذیری فرهنگ مرتبط است.